Ik heb goed nieuws! Ik ben officieel afgestudeerd. Alle 120 studiepunten voor mijn opleiding Crossmediale Communicatie zijn binnen en ik mag mezelf vanaf nu een communicatiespecialist noemen.
Er is een grote kans dat je dit al op mijn Instagram voorbij hebt zien komen. Zo niet, daar kun je me vinden als @femkemeijboom. In mijn Stories deelde ik vanaf het begin hoe ik me over het afstudeertraject voelde, iets wat niet altijd even soepel ging vanwege het coronavirus. Het is ook zeker niet de afstudeerperiode die ik voor ogen had, maar ik ben wel met een voldaan gevoel afgestudeerd. Iets wat ik vorige week niet durfde te zeggen.
Van trots naar teleurstelling
Het moment dat mijn studieplazabuddy Elvira en ik te horen kregen dat we scripties behaald hadden en dus op mochten voor het adviesgesprek, zat ik te gillen achter mijn laptop. Ik begon te twijfelen over wat ik wat gemaakt, maar mijn begeleider kwam toch met goed nieuws. Dat het goed nieuws voor beide was, voelde helemaal geweldig.
We hadden twee weken om ons adviesgesprek voor te bereiden. Andere hogescholen zeggen meestal dat je je scriptie moet verdedigen, zoiets was het ook, maar wij moesten ons advies in een gesprek overbrengen. Ik hou van presenteren, dus dit was niets iets waar ik tegenop keek. Meestal zuig ik het verhaal uit mijn duim omdat ik dat het leukste aan presenteren vind, maar dit had ik echt goed voorbereid. Ik maakte ook een belofte aan mezelf: wat er ook zou gebeuren, ik zou niet met een zes slagen.
Afgelopen woensdag was het eindelijk zo ver. De presentatie ging geweldig. Ik durf wel te zeggen dat dit mijn beste presentatie is geweest op de HR. Vijftien minuten na mijn presentatie werd ik teruggebeld voor de uitslag en ik filmde mezelf voor mijn reactie. Die begon goed, ik had een grote grijns, tot ik mijn cijfer te horen kreeg, en tegenover twee docenten vloekte. Mijn eindcijfer bestond toch uit een 6.
Ineens sloeg mijn trots en plezier weg, en niet zo zo’n beetje ook. Als iemand die ontzettend ambitieus is en perfectionistisch kan zijn, is dit niet het cijfer dat ik wilde. Ik huilde na de call, ik huilde toen ik het tegen mijn moeder vertelde en ik huilde toen oma mij – ondanks het coronavirus – toch een knuffel gaf. Toen ik naar beneden ging om mijn moeder het goede nieuws te vertellen, heb ik mezelf uitgelachen. Daar stond ik dan, tranen over mijn gezicht en een lach op mijn lippen. Dit was een hele rare lach-huilbui, want ik vond mezelf zo stom. Ik was geslaagd, maar ik kon die 6,6 niet loslaten. Het voelde alsof ik had gefaald.
Je hoeft niet te slagen om te slagen
Het duurde een paar uur voor ik het een beetje kon laten zakken. ’s Avonds baalde ik nog steeds, maar ik moest het eindgesprek van mijn laatste vak voorbereiden. Eerlijk? Daar had ik totaal geen puf of motivatie voor. Ik praatte met een paar vriendinnen over hoe ik me voelde, waaronder met Jill die zei ‘Trots op je ass’. Dat kreeg me wel weer aan het lachen.
Maar die avond besloot ik dat mijn zelfmedelijden moest stoppen. Dat bracht me toch niet verder. De volgende ochtend stond ik op tijd op, kleedde ik me netjes aan, deed mijn make-up (op aanraden van vriendinnetje Sophie) en eenmaal boven achter mijn laptop oefende ik nog een laatste keer mijn tekst voor dit gesprek. Het zou maar een presentatie van vijf minuten zijn en daarna nog tien minuten vragen beantwoorden. Voor dit gesprek begon heb ik keihard Avril Lavigne – Hot mee geblèrd, maar dan ook echt hard. Ik kwam helemaal in positieve sferen, juist omdat ik ook nog steeds alle lyrics kende (ik was elf jaar toen dat lied uitkwam!). Ik hypte mezelf gewoon helemaal op.
Uiteindelijk haalde ik dit gesprek ook en toen mijn beoordeling online kwam, huilde ik weer. Want nu was ik echt geslaagd. Nu maakte die 6,6 niet meer zo veel uit.
Je hoeft namelijk niet te slagen om te slagen. Dat vertelde ik ook aan mijn docent. Je hoeft je doel niet te halen om te slagen of om ervan te leren. Je leert sowieso wel van wat je gedaan hebt, of het nou goed ging of niet. Of het je verwachtingen haalt, of niet. Door te doen en te oefenen en weer op te staan nadat je gevallen bent, daarvan leer je.
Ik ben misschien niet geslaagd met wat ik wilde, maar in ben tenminste geslaagd. En weer tientallen lessen over persoonlijke ontwikkeling en teleurstelling rijker.
Liefs,
Femke
“Ever tried, ever failed? No matter. Try again, fail again, fail better.” – Samuel Beckett
5 reacties
Gefeliciteerd! Maar ik kan je teleurstelling goed begrijpen! Hebben ze ook gezegd waarom je maar een 6.6 hebt. Dat moeten ze toch kunnen onderbouwen? Misschien zijn er dan ook nog deelcijfers voor presentatie en scriptie, en kun je het eindcijfer beter begrijpen. Hebben je cijfers nog invloed op de toelating voor een vervolgstudie, master? Probeer tevreden te zijn dat je het gehaald hebt, en denk aan al het positieve uit je studietijd! En nu?
Bedankt, Johanna! Er was wel een mogelijkheid om feedback te krijgen (tijdens het gesprek hoorde ik iets over mijn realisatieplan), maar toen de teleurstelling gezakt was, vond ik dat niet meer nodig. Normaal gesproken onderbouwen ze zoiets niet, want je bent geslaagd en daar moet je het (plat gezegd) mee doen. Maar het is goed zo! Ik ben geslaagd, haha. Ik ga nu oma’s biografie afmaken, mijn eigen boek afmaken en ben langzamerhand aan het solliciteren om een baan te vinden. Daarnaast wil ik verder met het ondernemen!
Veel succes met al je plannen.
Gefeliciteerd! Ik vond het super om te volgen hoe jij de afgelopen maanden omging met het afstuderen. Het echte leven deelde en gewoon jezelf was. Doe zeker zo verder, want je bent een topper! Veel succes met alles wat de toekomst je brengt!
Ha lieve Amber! Wat lief, bedankt, dat is leuk om te horen. Ik ga zeker door. Hoe gaat het met jou? ?